Sznurowadła

   

   Często gdy zasypiam przybieram najbardziej wygodną pozycję  i oddaję się chwili drobnostkowych przemyśleń.  Zastanawiam się jak to jest właściwie z tą śmiercią? Do czego ją można porównać?

   To dziwaczne, że człowiek rozmyśla właśnie na tak istotne tematy nocą. Wtedy gdy powinien odpocząć od ciągłego biegu i wielu problemów w koło go otaczających. W świetle księżyca nasze trwogi nabierają całkowicie innego wymiaru, nieprawdaż? Stają się naszym oczkiem w głowie, przez co nie możemy zmrużyć powieki choć na ułamek sekundy. W ten poznajemy czym jest bezsenność. Cóż za pech. Bolączka niejednego amatora filozofii, który próbuje rozgryźć pewne aspekty ludzkiego życia. Przede wszystkim swojego. Tak naprawdę tego typu niewinne główkowanie jest bezcelowe.

A więc czy i Ty zastanowiłeś się do czego porównałbyś śmierć? Przypuszczalnie do snu. Chyba większość ludzi ma takie skojarzenie, które jak dla mnie jest w stu procentach trafne.
Śpiąc osiągamy etap nieświadomości, a także bezruchu. Brzmi znajomo? Błogi stan dzięki, któremu nasz organizm się regeneruje. Sen to jedna z moich ulubionych rzeczy. Równa się on z całkowitym relaksem i brakiem zmartwień. Chociaż na te kilka godzin. Dochodzę do wniosku, że może przemijanie nie jest tak straszne, jak mogłoby się wydawać? W końcu nasze życie jest tak poplątane, że zasługujemy na należyty odpoczynek. Wielu szybciej się przeforsowało, nie będąc w stanie uporządkować słupłów w swoich trampkach. Najwyraźniej były już dostatecznie znoszone.

   Zastanawiasz się pewnie do czego zmierzam. A więc, gdy śmierć zapuka do naszych drzwi pragniemy tylko by o nas pamiętano. Chcemy pozostawić po sobie choć maleńki odcisk na splątanych ścieżkach zwanych życiem. Nie tylko stertę osobistych rzeczy, ale i piękne wspomnienia. Marzymy by ktoś traktował nas jak wzór do naśladowania. Mierzymy wysoko. Dążymy do tego aby nasza śmierć nie poszła na marne, a pamięć o nas pozostała jak najdłużej.

"Tyle naprawdę żyjemy, ile żyje pamięć o nas" - Jan Karski